Epoka neolitu: definicja, dziedzictwo, kultura, charakterystyka

Definicja epoki neolitu

Około roku 1500 przypada epoka neolitu i jest zmianą w życiu człowieka, który w tym czasie doświadczył rozwoju z poprzedniej epoki. Zaczęli życie od osiedlenia się i uprawy roli. Epoka neolitu oznacza młodą epokę kamienia. W Indonezji ta epoka neolitu rozpoczęła się około 1500 lat p.n.e. Sposób życia na zaspokojenie ich potrzeb ulegał szybkim zmianom, od zbierania pożywienia po produkcję żywności, a konkretnie przez hodowlę i hodowlę zwierząt gospodarskich.

W tym czasie człowiek zaczął osiedlać się w domu na palach, aby móc uniknąć niebezpieczeństw dzikich zwierząt. Ludzie w tym okresie neolitu również mieli / zaczęli budować spichlerze do przechowywania zapasów ryżu i zboża. Tradycję przechowywania ryżu w stodole wciąż można zaobserwować w rejonie Łebaku, Banten.

Mieszkańcy Baduy, którzy tam byli, również bardzo docenili ryż, który był uważany za prezent od Nyai Sri Pohaci. Nie muszą kupować ryżu od podmiotów zewnętrznych, ponieważ sprzedawanie i kupowanie ryżu jest zabronione przez prawo zwyczajowe. Wydaje się, że od czasów swoich przodków praktykowali samowystarczalność w zakresie jedzenia.

W tym czasie wcześni Indonezyjczycy mieli/znali dwa rodzaje sprzętu, a mianowicie kwadratowy kilof i owalny topór. Kwadratowy kilof rozprzestrzenił się w zachodniej Indonezji, szacuje się, że kultura ta została rozprzestrzeniona z Yunan w południowych Chinach, którzy wyemigrowali do Laosu, a następnie do Archipelagu Indonezyjskiego.

Owalne siekiery rozprzestrzeniły się we wschodniej Indonezji sprowadzone z Japonii, po czym rozprzestrzeniły się na Tajwan, Filipiny, Północne Sulawesi, Maluku, Irian i wyspy Melanezyjskie. Przykładami siekier kwadratowych są te znalezione w Bengkulu, wykonane z chalcedonu; o wymiarach 11,7 × 3,9 cm i jest używany jako obiekt uzupełniający podczas ceremonii lub zaopatrzenia grobu.

Jeśli chodzi o owalną siekierę znalezioną w Klungkung na Bali, wykonaną z agatu; wymiary 5,5×2,5 cm; i używane w ceremoniach przeciwko duchom przodków.

Oprócz tego znaleziono również dzbanek z gliny; wymiary 29,5×19,5 cm; z Sumby, East Nusa Tenggara. Ten dzban służy jako prowiant na grób.

Cechy neolitycznej epoki kamienia (młoda epoka kamienia)

•  Sprzęt został wygładzony i poddany szypułce.
• Stosowane narzędzia to kwadratowe i owalne osie.
•  Ubrania wykonane są z kory i skór zwierzęcych.
•  Biżuteria wykonana z muszelek, terakoty i kamienia.
•  Miejsce stałego zamieszkania (siedzący tryb życia).
•  Posiada umiejętności rolnicze.
• Trzymanie się wierzeń animizmu i dynamizmu.

Relikty epoki neolitu

Narzędzia używane w okresie neolitu były dopracowywane, aż stały się gładkie, są nawet narzędzia o bardzo pięknym kształcie. Narzędzia, które były ostrzone w tym czasie, to siekiery owalne i siekiery kwadratowe. Na Jawie Wschodniej i Sulawesi Południowych niektórzy wykonali groty strzał i groty włóczni do polowań i innych celów. Ważnym osiągnięciem w młodszej epoce kamienia było odkrycie wielu toporów owalnych i toporów kwadratowych o różnych obszarach znajdowania. Osie kwadratowe znajdują się w wielu częściach zachodniej Indonezji, takich jak Sumatra, Kalimantan, Jawa i Nusa Tenggara. Owalne topory są często spotykane we wschodniej Indonezji, takich jak Sulawesi, Halmahera, Maluku i Papua. Oto zdjęcia osi podłużnych i osi kwadratowych:

Osie kwadratowe dostępne są w różnych rozmiarach, są duże i małe. Duży rozmiar jest powszechnie określany jako kilof i działa jak motyka. Mały rozmiar nazywa się Tarah lub Tatah i pełni funkcję dłuta. Materiałem do wykonania siekiery jest nie tylko zwykły kamień, ale także krzemień lub chalcedon. Najprawdopodobniej topór wykonany z chalcedonu był używany tylko jako narzędzie do ceremonii religijnych, amulety lub znak wielkości.

Spójrz na poniższy obrazek, aby pomóc zrozumieć kwadratowy kształt chalcedonu.

Kwadratowy topór wjechał do Indonezji drogą zachodnią, a jego obszarami dystrybucji w Indonezji były Sumatra, Jawa, Bali, Nusa Tenggara, Kalimantan, Sulawesi i Maluku. Kwadratowa siekiera pochodzi z Azji kontynentalnej. W Indonezji jest wiele fabryk lub miejsc do produkcji tych siekier, a mianowicie w Lahat, Południowej Sumatrze, Bogor, Sukabumi, Karawang, Tasikmalaya, Pacitan i południowych stokach Mount Ijen, East Java.

Niemal w tym samym czasie, co rozpowszechnienie siekier kwadratowych, we wschodniej Indonezji rozpowszechnił się również rodzaj siekiery, której przekrój jest owalny, dlatego nazywa się to siekierą owalną. Rozmiar dużej siekiery owalnej nazywa się potocznie Walzenbeil, a małej Kleinbeil, podczas gdy siekiera owalna spełnia tę samą funkcję, co siekiera kwadratowa. Obszary dystrybucji osi owalnych to Minahasa, Gerong, Seram, Leti, Tanimbar i Irian. Od Irianu topór owalny rozprzestrzenił się szeroko na Wyspy Melanezyjskie, tak że archeolodzy wymieniają inny termin na topór owalny jako Neolithikum Papua.

Oprócz rozwijających się siekier kwadratowych i owalnych, w epoce neolitu istniały również inne przedmioty, takie jak biżuteria, ceramika i odzież. Często spotykana biżuteria jest zwykle wykonana z kamienia, zwykłych kamieni lub kolorowych kamieni lub kamieni szlachetnych, a także z muszelek. Jeśli chodzi o ceramikę, była znana dopiero w epoce neolitu, a technika wytwarzania jest nadal bardzo prosta, ponieważ używa się tylko rąk bez pomocy obracającego się koła, jak teraz. Odzież, która była znana społeczności w epoce neolitu, może być znana dzięki odkryciu drewnianych nietoperzy na obszarach Kalimantan i Południowego Sulawesi. Oznacza to, że odzież znana w czasach neolitu pochodziła z kory. I ten wniosek jest wzmocniony obecnością odzieży Dayak i Toraja, która jest wykonana z kory.

Kultura epoki neolitu

Wyniki kultury młodej epoki kamiennej pokazują, że wcześni ludzie poczynili znaczne postępy w wytwarzaniu narzędzi. Jest dotyk ludzkich rąk, materiał nadal jest wykonany z kamienia. Ale jest gładszy, dopracowany, jest też dotyk sztuki. Funkcja narzędzia jest wyjaśniona w jego użyciu. Wyniki kultury epoki neolitu są między innymi następujące.

• 1. Topór kwadratowy

Ta kwadratowa siekiera wykonana jest z kwadratowego kamienia. Siekiera służy do obróbki drewna, uprawy gleby i przeprowadzania ceremonii. W Indonezji kwadratowe siekiery, znane również jako kilofy kwadratowe, znajdują się na Jawie, Południowym Kalimantanie, Sulawesi i Nusa Tenggara.

• 2. Owalny topór

Ta siekiera jest również nazywana siekierą owalną, ponieważ jej przekrój jest owalny. Istnieją rozmiary, które są duże, a niektóre są małe. Narzędzie służy jako motyka do obróbki gleby i cięcia drewna lub drzew. Ten typ owalnej siekiery znajduje się na Maluku, Papui i Północnym Sulawesi.

• 3. Grot

Te groty są wykonane z drobno szlifowanego kamienia. Przydatne do polowania. Większość grotów znalezionych we Wschodniej Jawie i Południowym Sulawesi.

• 4. garncarstwo

Ta ceramika jest wykonana z gliny. Który ma funkcje do różnych celów.

• 5. Biżuteria

Osoby niepiśmienne mają / znają biżuterię, w tym bransoletki, naszyjniki i kolczyki. Biżuteria jest powszechnie spotykana w Jawie Zachodniej, a także Jawie Środkowej.

• 6. Trzepak do kory

Ten nietoperz służy do uderzania w korę, która będzie używana, a mianowicie jako materiał odzieżowy. Istnienie tych narzędzi dowodzi, że w epoce neolitu ludzie przedpiśmienni znali odzież.

Jak żyć w epoce neolitu

Sposób życia epoki neolitu przyniósł wielkie zmiany, ponieważ w tym czasie ludzie zaczęli żyć w grupach, a następnie osiedlać się i mieszkać razem na wsiach. Oznacza tworzenie społeczeństwa, które wymaga wszystkich zasad współpracy. Podział pracy pozwala na rozwój różnego rodzaju i sposobów życia w ramach więzi spółdzielczej.

Można powiedzieć, że w epoce neolitu powstały pierwsze fundamenty ludzkiego życia jako człowieka, jakie mamy dzisiaj.

Około 2000 lat pne pojawiły się nowe ludy, które mają bardziej zaawansowaną kulturę i wysoki stopień. Są znani jako starożytny naród indonezyjski.

Wierzenia z epoki neolitu

Wiara w epokę neolitu naznaczona była także pochówkiem zwłok. Malajowie austronezyjscy rozpoznają wierzenia i ceremonie czczące duchy swoich przodków lub przodków. Zmarli przodkowie zostają pochowani podczas ceremonii pogrzebowej.

Istnieją dwa rodzaje metod pochówku.

• 1. Pogrzeb na żywo

Ciało zakopuje się tylko raz, bezpośrednio zakopuje się go w ziemi lub umieszcza w pojemniku, a następnie zakopuje w ziemi podczas ceremonii. Istnieją dwa sposoby układania zwłok, a mianowicie podłużnie i złożone/zwinięte. Zwłoki zawsze kładzie się na miejsce duchów lub duchów przodków (np. na szczycie góry). Jako zaopatrzenie na podróż do świata duchów dołączono zaopatrzenie grobowe składające się z psa, ptactwa i koralików. Przykładami takich pochówków są pochówki w Anyer (Jawa Zachodnia) oraz w Plawangan, Rembang (Jawa Środkowa).

• 2. Pochówek pośredni

Pochówki pośrednie są powszechne w Melolo (Sumba), Gilimanuk (Bali), Lesung Batu (Sumatra Południowa) i Lomblen Flores (NTT). Metoda pochówku pośredniego, czyli najpierw zakopuje się zwłoki bezpośrednio w ziemi bez ceremonii. Po tym, jak oszacowano, że stał się szkieletem, zwłoki zostały ponownie wykopane. Szkielet jest myty, podawany w stawach hematyt, a następnie umieszczany w słoju lub sarkofagu. Istnieje przekonanie, że ktoś, kto umarł, jest w świecie dusz i że każdy ma inne miejsce. Różnica w miejscu opiera się na działaniach za życia i wielkości odbytej ceremonii śmierci lub pogrzebu. Szczyt uroczystości wyznacza wzniesienie dużej kamiennej budowli (megalit).

---

Cóż, to jest wyjaśnienie definicji, cech charakterystycznych, dziedzictwa i kultury neolitu, miejmy nadzieję, że to, co zostało opisane, może być dla ciebie przydatne. Dziękuję Ci.