3 Części ucha

Na potrzeby tej dyskusji przeanalizujemy: Ucho który w tym przypadku zawiera części, funkcje wraz z objaśnieniami i obrazami, aby lepiej zrozumieć i zrozumieć, zobacz recenzję poniżej.

Definicja ucho

Ucho to organ, który potrafi wykrywać i rozpoznawać dźwięki, a także odgrywa rolę w utrzymaniu równowagi i pozycji ciała u człowieka. Dźwięk to forma energii rozchodząca się falami w powietrzu, wodzie lub innych obiektach.

Chociaż dźwięk odbiera ucho, funkcje rozpoznawania i interpretacji realizowane są w mózgu i centralnym układzie nerwowym. Bodźce dźwiękowe są przekazywane do mózgu poprzez nerw łączący ucho i mózg, nerw przedsionkowo-ślimakowy.

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: 10 Definicje i anatomia ludzkiego mózgu

Funkcja ucha

Poniżej przedstawiono kilka funkcji ucha, w tym:

1. Uszy jako regulator równowagi W narządzie ucha znajduje się specjalna struktura, której zadaniem jest regulacja i utrzymanie równowagi ciała. Narząd ten jest połączony z VIII nerwem mózgowym, którego funkcją jest utrzymanie równowagi i słyszenie.
instagram viewer
2. Uszy jako zmysł słuchu Ucho może funkcjonować jako zmysł słuchu, gdy pojawiają się fale dźwiękowe wchodzi przez ucho zewnętrzne i jest odbierany przez mózg w procesie słyszenia, co wyjaśnimy pod.

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: Pięć zmysłów – definicja, 6 typów, części i funkcje

Części ludzkiego ucha

Ucho ludzkie składa się z 3 części, a mianowicie:

1. Ucho zewnętrzne

Ucho zewnętrzne składa się z:

1. Małżowina uszna lub liść ucha

Pinna lub auricula, czyli liście chrząstki, które wychwytują fale dźwiękowe i przekazują je do kanału słuchowego zewnętrzny (neatus), wąskie przejście o długości 2,5 cm, które rozciąga się od małżowiny usznej do kręgosłupa bębenkowy.

Małżowina uszna ma szkielet chrząstki pokryty skórą. W przedniej części małżowiny usznej skóra jest ściśle połączona z okostną, natomiast w tylnej części małżowiny usznej jest luźno połączona. Części małżowiny usznej, które nie mają chrząstki, nazywane są zrazikami.

1. Zewnętrzny przewód słuchowy (MAE) lub kanał słuchowy

MAE to kanał prowadzący do ucha środkowego i kończący się na błonie bębenkowej. MAE ma średnicę 0,5 cm i długość 2,5-3 cm. MAE to kanał, który nie jest prosty, ale skręca z kierunku tylno-górnego na zewnątrz do kierunku przednio-dolnego. Poza tym w części przyśrodkowej występuje zwężenie zwane cieśnią.

Boczna trzecia część MAE jest utworzona przez chrząstkę, która jest kontynuacją chrząstki małżowiny usznej i nazywana jest chrząstką pars. Ta część jest elastyczna i pokryta skórą, która ściśle przylega do ochrzęstnej. Skóra w tej części zawiera tkankę podskórną, mieszki włosowe, gruczoły tłuszczowe (glandula ceruminosa).

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: Skóra – funkcja, anatomia, budowa, warstwy, gruczoły i ich układ

Przyśrodkowe dwie trzecie ściany MAE jest utworzone przez kość i nazywa się pars osseus. Skóra pokrywająca tę część jest bardzo cienka i ściśle przylega do okostnej. W tej części nie ma mieszków włosowych ani gruczołów. Dlatego zrozumiałe jest, że woskowinę i czyraki można znaleźć tylko w bocznej jednej trzeciej MAE.

W okolicy ucha znajdują się różne nerwy czuciowe będące gałęziami nerwu N.X (N. Arnolda), N. V (n. Aurikulotemporalis), N. VII, N. IX i oddziały N. cervicalis i cervicalis 3 ( N. małżowina uszna). Przepływ limfy z MAE i małżowiny usznej trafia do węzłów chłonnych w okolicy ślinianki przyusznej, zausznej, podusznej i gruczołów w okolicy szyjnej.

• Skóra kanału słuchowego

Kanał słuchowy ma w rzeczywistości tę samą warstwę skóry, co warstwy skóry w innych częściach ciała, a mianowicie jest pokryty nabłonkiem płaskonabłonkowym. Skóra przewodu słuchowego jest kontynuacją skóry płatka ucha i rozciąga się do wewnątrz, stając się zewnętrzną warstwą błony bębenkowej.

Warstwa skóry zewnętrznego przewodu słuchowego jest grubsza po stronie chrząstki niż po stronie kości. W kanale słuchowym chrząstka ma grubość 0,5-1 mm i składa się z warstwy naskórka z brodawkami, skóry właściwej i tkanki podskórnej przyczepionej do ochrzęstnej.

Warstwa skórna części kostnej przewodu słuchowego jest cieńsza, ma grubość około 0,2 mm, nie zawiera brodawek, jest ściśle połączona z okostną bez warstwy. podskórnie, nadal stanowi zewnętrzną warstwę błony bębenkowej i pokrywa szew pomiędzy kością bębenkową a kością łuskową.Skóra ta nie zawiera gruczołów i włosów. Naskórek chrzęstnej części przewodu słuchowego składa się zwykle z 4 warstw, a mianowicie komórek podstawnych, komórek płaskonabłonkowych, komórek ziarnistych i warstw rogowych.

• Mieszki włosowe

W zewnętrznej 1/3 przewodu słuchowego znajduje się wiele mieszków włosowych, ale są one krótkie i nieregularnie rozproszone, a w chrząstce 2/3 przewodu słuchowego jest ich mniej. W kostnym kanale słuchowym włosy są cienkie, a czasami na tylnej i górnej ścianie znajdują się gruczoły.

Zewnętrzna ściana mieszków włosowych powstaje w wyniku wgłobienia naskórka, który staje się cieńszy po dotarciu do podstawy poliku, a wewnętrzną ścianą mieszków włosowych jest sam włos. Powstała potencjalna przestrzeń nazywa się kanałem pęcherzykowym. W kanale słuchowym znajduje się wiele gruczołów łojowych lub tłuszczowych i prawie wszystkie prowadzą do mieszków włosowych.

• Gruczoły łojowe i apokrynowe

Gruczoły łojowe w uchu są dobrze rozwinięte w okolicy małżowin, ich średnica wynosi 0,5 – 2,2 mm. Gruczoły te często znajdują się w chrzęstnej części zewnętrznego przewodu słuchowego, gdzie są połączone z włosami. W chrzęstnej zewnętrznej części przewodu słuchowego gruczoły łojowe stają się mniejsze, zmniejszone i rzadsze całkowicie nieobecny w skórze kostnej przewodu słuchowego Gruczoły łojowe znajdują się grupami w części powierzchownej skóra.

Ogólnie rzecz biorąc, kilka sąsiednich pęcherzyków otwiera się, tworząc krótkie przewody wydalnicze. Kanały te są wyłożone nabłonkiem warstwowym, który stanowi ciągłość z zewnętrzną powłoką cebulek włosowych i z warstwą podstawną naskórka, częścią wydzielniczą gruczołów łojowych w postaci okrągłych pęcherzyków o średnicy 0,5–2,0 mmm. w kierunku środka pęcherzyków płucnych niewielka część komórek staje się zrogowaciała, ale zwiększa swój rozmiar, staje się wielowodna i stopniowo wypełnia się granulkami tłuszczu.

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: Wyjaśnienie funkcji tłuszczu i jego rodzajów

Stopniowo rdzeń kurczy się i znika, a komórki rozpadają się na kawałki tłuszczu zmieszane z rogowymi bokami. Ta mieszanina to oleista wydzielina gruczołów, następnie wydalana kanałami mieszkowymi i na powierzchnię skóry. Gruczoły apokrynowe zlokalizowane są głównie w górnej i dolnej ścianie przewodu słuchowego. Gruczoły te znajdują się w środkowej i dolnej jednej trzeciej części skóry i mają wielkość od 0,5 do 2,0 mm. Podobnie jak gruczoły łojowe, gruczoły apokrynowe powstają lokalnie z zewnętrznej powłoki korzenia mieszków włosowych.

Gruczoły te można podzielić na 3 części, mianowicie część wydzielniczą, przewód wydzielniczy w skórze i przewód końcowy lub element przewodu naskórkowego. Okrągła część kanału jest strukturą rurową, która rzadko się rozgałęzia i składa się z wewnętrznej warstwy nabłonkowej, warstwy mioepitelialnej pośrodku i błony proria na zewnątrz. Otaczający tabelę jest gęstą tkanką łączną. Nabłonek jest pojedynczą warstwą, od cylindrycznej do bardzo płaskiej prostopadłościanu (płaskiej).

W cytoplazmie jest zwykle umiejscowiony nadjądrowo i pojawia się w postaci lipoidowych granulek i pigmentów o różnej wielkości. Warstwa mioepithelium składa się z płaskich komórek o grubości jednej warstwy i zawiera mięśnie gładkie, tworzące ciągłą powłokę. otacza okrągłą część gruczołu, a kiedy się kurczy, będzie naciskał na światło kanalika, powodując przepływ wydzieliny wychodzić.

Kiedy dotrze do powierzchni naskórka, część tej wydzieliny przedostaje się do mieszków włosowych, a część na powierzchnię uwolniony z przewodu słuchowego, będzie powoli wysychał, stanie się półstały i stanie się bardziej zabarwiony ciemny. Przewód wydzielniczy jest stosunkowo długi i zakrzywiony, ma różną średnicę i jest wyraźnie oddzielony od części wydzielniczej gruczołu.

1. Błona bębenkowa

Błona bębenkowa oddziela jamę bębenkową od zewnętrznego przewodu słuchowego. Kształtem przypomina stożek z owalną podstawą i stożkowym wierzchołkiem wklęsłym do środka. Krawędź błony bębenkowej nazywa się tympani margo. Błona bębenkowa jest przymocowana pod kątem poprzez połączenie tkanki łącznej z rowkiem w kości zwanym bruzdą bębenkową.

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: Tkanka łączna

Górna część błony bębenkowej w kształcie półksiężyca nazywana jest błoną pars flaccida lub shrapnelli, która jest cieńsza i bardziej elastyczna. Dolna część ma owalny kształt i perłowo-biały kolor, zwany pars tensa. Pars tensa to największa część błony bębenkowej składająca się z warstwy nabłonka skóry, która jest kontynuacją nabłonka przewodu słuchowego zewnętrzna, warstwa środkowa (blaszka właściwa), która składa się z warstw tkanki łącznej ułożonych kołowo i promieniście oraz warstwa wewnętrzna, którą tworzy błona śluzowa jamy bębenkowy. Pars flaccida składa się tylko z warstwy zewnętrznej i warstwy wewnętrznej bez blaszki właściwej.

2. Ucho środkowe

Ucho środkowe to niewielka przestrzeń w kości skroniowej, oddzielona błoną bębenkową od ucha zewnętrznego, której ściany są dalej utworzone przez boczne ściany ucha wewnętrznego. Jama jest otoczona błoną śluzową i zawiera powietrze, które dostaje się do gardła przez kanał słuchowy. Dzięki temu ciśnienie powietrza po obu stronach błony bębenkowej jest takie samo.

Ucho środkowe składa się z trzech cienkich kości, zwanych kosteczkami słuchowymi, które przenoszą wibracje do błony bębenkowej poprzez ucho wewnętrzne. Błona bębenkowa jest cienka i półprzezroczysta i jest przyczepiona do młoteczka, pierwszej kosteczki słuchowej, mocno przymocowanej do wewnętrznej powierzchni. Incus łączy się stawowo z młoteczkiem i strzemieniem, co stanowi podstawę kosteczki słuchowej, która łączy się z przedsionkiem okienka i wskazuje w stronę wnętrza ucha. Tylna ściana ucha środkowego jest nieregularnie otwarta.

Ucho środkowe składa się z:

A. Jama bębenkowa

Jama bębenkowa jest najważniejszą częścią jamy przyśrodkowej ze względu na liczne struktury, jakie zawiera, a mianowicie kości, mięśnie, więzadła, nerwy i naczynia krwionośne. Jamę bębenkową można sobie wyobrazić jako pudło o sześciu ścianach, których ściany graniczą z ważnymi narządami. Odległość od przodu do tyłu wynosi 15 mm, odległość od góry do dołu wynosi 15 mm, a odległość od boku do środka wynosi 6 mm, przy czym w najwęższej części jest tylko 2 mm.

Jama bębenkowa podzielona jest na 3 części, mianowicie epitympanon, mezotympanon i hipotympanon. W jamie bębenkowej znajdują się:

1) Kosteczki składające się z:

• Młotek wraz z jego częściami, mianowicie głową, kolumną, procesus brevis, procesus longus i manubrium malei. Głowa malei wypełnia epitympanon, druga część zaś mezotympanon. Młotek to zewnętrzna kość w kształcie młotka z rączką przymocowaną do błony bębenkowej, podczas gdy głowa wystaje do przestrzeni bębenkowej.
• Kędziorek składa się z głowy, wyrostka krótkiego i wyrostka długiego. Większość kowadełka wypełnia epitympanon, a tylko część wyrostka długiego wypełnia mezotympanon. Kość kowadełkowa lub kowadłowa, zewnętrzna strona łączy się stawowo z młoteczkiem, podczas gdy wewnętrzna strona łączy się stawowo z wewnętrzną stroną małej kości, mianowicie strzemieniem.
• Kość strzemiącza lub strzemię składa się z głowy, kolumny, odnogi przedniej, odnogi tylnej i podstawy. Strączek jest przymocowany do kowadełka na jego mniejszym końcu, natomiast jego eliptyczna podstawa jest przymocowana do błony zakrywającej okienko przedsionkowe, czyli podłużne okno.

Trzy kosteczki słuchowe są połączone ze sobą stawem, tworząc szereg zwany łańcuchem kosteczek słuchowych. Podstawa strzemiączka zamyka otwór owalny poprzez tkankę łączną zwaną więzadłem pierścieniowym. Łańcuch kosteczek słuchowych i ruch podstawy strzemiączka są bardzo ważne dla układu przewodzącego w funkcjonowaniu słuchu.

B. Mięśnie składają się z M. Tensor tympani, który pełni funkcję rozciągania błony bębenkowej oraz M. Zadaniem mięśnia strzemiączkowego jest regulacja ruchu strzemiączka.

C. Więzadła pełnią funkcję utrzymywania położenia kosteczek słuchowych w jamie bębenkowej.

D. Nerw w jamie bębenkowej to N. Tympanony akordowe. Nerw ten jest gałęzią pars pionową N. VII (nr. kosmetyczka).

Jama bębenkowa, którą można porównać do pudełka, ma następujące granice:

1. Ściana górna jest bardzo cienką kością o grubości 1 mm i stanowi granicę między jamą bębenkową (epympanum) a środkowym dołem czaszki (płatem skroniowym). Powoduje to rozprzestrzenienie się stanu zapalnego w jamie bębenkowej do wnętrza czaszki.
2. Dolna ściana w postaci cienkiej kości stanowi barierę pomiędzy podtympanem a opuszką szyjną. Taka sytuacja powoduje stan zapalny w jamie bębenkowej i może powodować zakrzepowe zapalenie żył.
3. Ścianę tylną stanowi aditus i antrum, które łączą jamę bębenkową z przedsionkiem wyrostka sutkowatego i pionową częścią kanału N.VII.
4. Na ścianie przedniej znajduje się A. tętnica szyjna wewnętrzna, ujście trąbki Eustachiusza i M. Tympory tensorowe.
5. Ściana przyśrodkowa stanowi granicę pomiędzy jamą bębenkową a błędnikiem. Na tym odcinku znajduje się ważna struktura, a mianowicie pars poziomy kanał półkolisty, który jest częścią labiryntu. Poziomy kanał N.VII i otwór owalny są zamknięte podstawą strzemiączka. Cypel ma kształt występu w kierunku jamy bębenkowej, która jest pierwszym okręgiem ślimaka. Otwór rotundowy jest zamknięty błoną zwaną wtórną błoną bębenkową, która stanowi granicę pomiędzy jamą bębenkową a skalą bębenkową (część labiryntu).
6. Ściana boczna składa się z 2 części, mianowicie pars osseus, który jest boczną ścianą epitympanonu, tworzy niewielką część bocznej ściany jamy bębenkowej i błony bębenkowej zwanej także błoną bębenkowy.

B. trąbka Eustachiusza

Trąbka Eustachiusza (słuchowa) łączy ucho środkowe z gardłem. Rurki, które są normalnie zamknięte, mogą się otworzyć podczas ziewania, połykania lub żucia. Kanał ten służy do równoważenia ciśnienia powietrza po obu stronach błony bębenkowej.

Trąbka Eustachiusza to trąbka łącząca jamę bębenkową z nosogardłem, ma kształt trąbki i długość 37 mm. Trąbka Eustachiusza biegnąca od jamy bębenkowej do nosogardła położona jest w położeniu dolno-przednio-przyśrodkowym Istnieje więc różnica wysokości między ujściem jamy bębenkowej a ujściem nosogardzieli wynosząca około 15 mmm.

Przeczytaj także artykuły, które mogą być powiązane: Wyjaśnienie funkcji jamy ustnej i jamy ustnej człowieka

U niemowląt trąbka Eustachiusza jest położona bardziej poziomo, jest krótsza i ma szersze światło, co ułatwia wystąpienie zapalenia ucha środkowego. Otwór w jamie bębenkowej jest zawsze otwarty, natomiast otwór w nosogardzieli jest zawsze zamknięty i otwiera się tylko w przypadku skurczu M. Lewator i M. Tensor veli palatine pojawia się podczas ziewania lub połykania.

Zadaniem trąbki Eustachiusza jest między innymi utrzymywanie w jamie bębenkowej ciśnienia równego ciśnieniu powietrza zewnętrznego (1 atm) oraz zapewnienie wentylacji powietrza w jamie bębenkowej.

C. wyrostek sutkowy

Jeśli chodzi o chorobę ucha środkowego, należy dowiedzieć się dwóch ważnych rzeczy o wyrostku sutkowatym, a mianowicie:

• Topografia sutkowata

Przednia ściana wyrostka sutkowatego to tylna ściana jamy bębenkowej i zewnętrzny przewód słuchowy. Antrum wyrostka sutkowatego z jamy bębenkowej łączy się za pomocą aditus ad antrum.

Górna ściana antrum wyrostka sutkowatego, zwana tegmen antri, jest cienką ścianą, podobnie jak tympani tegmen i stanowi granicę między wyrostkiem sutkowatym a środkowym dołem czaszki. Ściany tylne i środkowe to cienkie ściany kostne oddzielające wyrostek sutkowy i zatokę esowatą.

Sytuacja ta powoduje, że zapalenie wyrostka sutkowatego rozprzestrzenia się na wnętrze czaszki i zatokę esowatą, co może powodować zapalenie mózgu lub zakrzepowe zapalenie żył.

• Pneumatyzacja sutkowata

Proces pneumatyzacji wyrostka sutkowatego w obrębie wyrostka sutkowatego następuje po urodzeniu dziecka. W zależności od wzrostu i kształtu znane są 4 rodzaje pneumatyzacji, a mianowicie

1. Komórki niemowlęce powstające w wyniku procesu pneumatyzacji są bardzo nieliczne. W rezultacie kora w wyrostku sutkowatym staje się bardzo gruba, więc w przypadku wystąpienia ropnia łatwiej jest rozszerzyć się w kierunku wnętrza czaszki.
2. Zwykle występujące komórki rozszerzają się do tego stopnia, że ​​pokrywają prawie cały wyrostek sutkowaty. W efekcie kora w wyrostku sutkowatym staje się bardzo cienka, a ropień łatwo pęka, w wyniku czego powstaje przetoka zauszna.
3. Zachodząca hiperpneumatyzacja komórek nie ogranicza się tylko do wyrostka sutkowatego, ale rozciąga się także na wierzchołek oszygomatyczny, a nawet wierzchołek piramidowy. W rezultacie zapalenie wyrostka sutkowatego może się rozprzestrzenić, powodując ropnie przeduszne, a nawet ropnie naduszne.

Sklerotyczny, przypominający pneumatyzację typu dziecięcego. Ten typ stwardnienia występuje w wyniku przewlekłego stanu zapalnego w jamie bębenkowej i wyrostku sutkowatym (przewlekłe zapalenie ucha środkowego i zapalenie wyrostka sutkowatego). W efekcie zapalenie łatwiej rozprzestrzenia się w kierunku ante tegmen, wnika do środkowego dołu czaszki i dochodzi do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub ropnia mózgu.

3. Ucho wewnętrzne

Ucho wewnętrzne znajduje się w skalistej części kości skroniowej, która składa się z 2 części, a mianowicie wystająca kość labiryntowa i błona labiryntowa, która jest następnie podzielona na 3 części to jest:

1. Przedsionek

Ta część przylega do ucha środkowego i przechodzi przez 2 otwory, mianowicie okienko przedsionkowe, w którym znajduje się podstawa strzemiączka, oraz okienko ślimakowe wypełnione tkanką włóknistą. Z tyłu znajduje się ujście prowadzące do kanału półkolistego, a z przodu ujście prowadzące do ślimaka.

2. Ślimak

Ta część ucha jest ważna dla funkcji słuchu. Ślimak jest kanałem w kształcie spirali, który tworzy 2/3 obrotu wokół środka kości i nazywany jest modiolusem.

3. Kanały Półkoliste

Oprócz części słuchowej, w uchu wewnętrznym znajduje się zmysł kontroli równowagi czyli narząd przedsionkowy. Ta część jest strukturalnie zlokalizowana za labiryntem, który tworzy struktury łagiewki i worka, a także 3 kanały półkoliste lub kanały zwinięte lub półkoliste. Piątą funkcją jest regulacja równowagi ciała i ma komórki rzęsate, które są naturalnie połączone z częścią równoważącą nerwu słuchowego.

To jest dyskusja dot Części ucha – definicja, funkcja i obrazy Mamy nadzieję, że ta recenzja poszerzy Twoją wiedzę i wiedzę. Dziękujemy bardzo za odwiedzenie.