√ Definicja dziennikarstwa, historia, cele, rodzaje i kodeks etyczny

Definicja dziennikarstwa, historia, cele, rodzaje i kodeks etyczny – W tej dyskusji Odnośnie wiedzy wyjaśni o dziennikarstwie. Dziennikarstwo to nauka lub technika gromadzenia, pisania, redagowania i publikowania wiadomości.

Definicja dziennikarstwa, historia, cele, rodzaje i kodeks etyczny

Oprócz powyższej definicji omówimy także historię, cele, rodzaje i kodeks etyki dziennikarskiej. Aby zrozumieć to bardziej szczegółowo, zapoznaj się ze szczegółami poniżej.

Zrozumienie dziennikarstwa

Definicja dziennikarstwa to proces lub nauka polegająca na zbieraniu, pisaniu, redagowaniu i publikowaniu wiadomości. Dziennikarstwo jest również nazywane dziennikarstwem.

Dziennikarstwo pochodzi od słowa Journal, które oznacza codzienne notatki lub notatki o codziennych wydarzeniach, lub też interpretowane jako gazety.

Słowo Dziennik pochodzi od łacińskiego słowa „Diurnalis”, które oznacza osobę wykonującą pracę dziennikarską. Etymologicznie dziennikarstwo to reportaż o codziennych wydarzeniach, który obecnie nazywany jest wiadomością. Prosta definicja dziennikarstwa to czynności związane z codziennym nagrywaniem lub reportażem.

W słowniku dziennikarstwo definiuje się jako działalność polegającą na przygotowywaniu, redagowaniu i pisaniu gazet, czasopism lub innych periodyków.

Zrozumieć dziennikarstwo według ekspertów

Oto definicja dziennikarstwa według ekspertów.

1. Erika Hodginsa

Według Erika Hodginsa dziennikarstwo polega na dostarczaniu informacji stąd tam dokładnie, dokładnie i szybko, w celu obrony prawdy i sprawiedliwości.

2. A.W. Widżaya

Dziennikarstwo według A.W. Widjaya to działalność komunikacyjna prowadzona poprzez nadawanie wiadomości lub przyczyny są związane z różnymi rzeczywistymi i faktycznymi codziennymi wydarzeniami lub wydarzeniami w tym czasie tak szybko, jak to możliwe.

3. Rolanda E. Wolseleya

Dziennikarstwo według Rolanda E. Wolseley to gromadzenie, pisanie, interpretacja, przetwarzanie i rozpowszechnianie informacji ogólnych, opinii obserwatorów, rozrywka publiczna, systematycznie i wiarygodnie publikowana w gazetach, magazynach i nadawana w stacjach telewizyjnych audycja.

4. Encyklopedia indonezyjska

Dziennikarstwo według Encyklopedii Indonezyjskiej to dziedzina zawodowa, której celem jest przedstawianie informacji o wydarzeniach i/lub życiu codziennym, korzystając z możliwości wydawniczych który istnieje.

5. Amar i Sumadiria

Według Amara i Sumadirii dziennikarstwo to działalność polegająca na gromadzeniu, przetwarzaniu i rozpowszechnianiu wiadomości wśród jak najszerszego grona odbiorców.

6. Onong U. Effendi

Dziennikarstwo według Onong U. Efendi to technika zarządzania wiadomościami, od uzyskania materiału do rozpowszechnienia go wśród opinii publicznej.

7. Summanang

Według Summananga dziennikarstwo to wszystko, co dotyczy dziennikarstwa.

8. Adinegoro

Według Adinegoro dziennikarstwo to rodzaj umiejętności kompozytorskich, która zasadniczo polega na dostarczaniu wiadomości społeczeństwu tak szybko, jak to możliwe, tak aby rozeszły się one jak najszerzej.

9. M Ridwan

Dziennikarstwo według M. Ridwan posiada praktyczną umiejętność zbierania i redagowania wiadomości do celów reportażu w gazetach, czasopismach lub innych publikacjach okresowych.

10. F. Frasera Bonda

Dziennikarstwo według F. Fraser Bond to dowolna forma dostarczania wiadomości i recenzji na ich temat grupie obserwatorów.

11. Komunikacja Lesikom

Dziennikarstwo według Lesikom Communications to praca polegająca na zbieraniu, pisaniu, redagowaniu i rozpowszechniać wiadomości i artykuły w gazetach, czasopismach i innych środkach masowego przekazu, takich jak radio i telewizja.

Historia dziennikarstwa

Rozwój dziennikarstwa w Indonezji rozpoczął się w Holandii. Kilku indonezyjskich bojowników o wolność również wykorzystało dziennikarstwo jako narzędzie walki. W tamtej epoce m.in. Bintang Timoer, Java Bode, Bintang Barat, Medan Prijaji Terbit.

Kiedy ludność japońska przejęła władzę, wszyscy zostali zakazani, ale w końcu Pięć mediów uzyskało pozwolenia na publikację, w tym Sinar Baru, Asia RAja, Suara Asia, Tjahaja i Sinar Słońce.

Po uzyskaniu przez Indonezję niepodległości przyniosło to korzyści dziennikarstwu. Rząd Indonezji wykorzystuje Radio Republik Indonesia jako środek komunikacji.

W obliczu realizacji IV Igrzysk Azjatyckich rząd włączył projekt telewizyjny. Od 1962 roku Telewizja Republiki Indonezji jest dostępna w technologii czarno-białego ekranu.

W czasach prezydenta Soeharto środki masowego przekazu były bardziej ograniczone. Podobnie jak w przypadku Tempo Magazine i Harian Indonesia Raya, istnieją dwa przykłady dowodów na cenzurę w epoce Soeharto. Kontrolę sprawuje PWI (Departament Informacji i Stowarzyszenie Dziennikarzy Indonezyjskich). W tym czasie powstało Stowarzyszenie Niezależnych Dziennikarzy, które złożyło deklarację w Wisma Sirna Galih w Zachodniej Jawie. Część jego zajęć odbywała się w celach aresztowych.

Historia niezależności prasy/dziennikarza rozpoczęła się, gdy Suharto został zastąpiony przez BJ Habibiego. W tym czasie pojawiło się wiele środków masowego przekazu, a PWI nie było jedyną organizacją profesjonalną. Działalność dziennikarską reguluje Prawo prasowe nr. nr 40 z 1999 r. wydanej przez Radę Prasową i Ustawę o radiofonii i telewizji nr. 32 z 2002 r. wydane przez Indonezyjską Komisję Nadawców (KPI).

Cele dziennikarskie

Cele i funkcje dziennikarstwa obejmują:

Dziennikarstwo pełni funkcję dostarczania informacji społeczeństwu, dzięki czemu obywatele mogą się organizować. Środki masowego przekazu naprawdę pomagają społeczeństwu, przedstawiając wiadomości, które dzieją się w środowisku, robiąc to Ludzie mogą dowiedzieć się o otaczających ich problemach, które mogą, ale nie muszą, zostać przeoczone w życiu codziennym realizowany. Dzięki tej wiadomości prawdziwość wiadomości staje się podstawą działań podejmowanych przez społeczność.

Dziennikarstwo pełni także funkcję budowania społeczeństwa. Wiadomości wyjaśniające sytuację grup społecznych, które doświadczają trudności i bycie zapomnianym może zachęcić inne grupy społeczne do pomocy w rozwiązaniu problemu doświadczony. W większym stopniu może zachęcać państwo do prowadzenia polityki prospołecznej.

Dziennikarstwo ma inną funkcję, jaką jest realizacja praw obywateli. Prawa te można interpretować jako uzyskanie prawidłowych i dokładnych informacji. Środki masowego przekazu są bardzo dobrym i skutecznym narzędziem wyrażania praw człowieka zarówno za pomocą mediów, jak i mediów wiadomości pisane przez dziennikarzy lub poprzez opinie i listy czytelników pisane w mediach masa.

Dziennikarstwo może być również wykorzystywane jako punkt odniesienia dla demokracji społeczeństwa. Im bardziej demokratyczne społeczeństwo, tym silniejsza pozycja środków masowego przekazu.

Podobnie odwrotnie. W społeczeństwie demokratycznym ludzie mogą swobodnie wyrażać swoje opinie i domagać się swoich praw za pośrednictwem środków masowego przekazu. Z pewnością nie stanie się to w społeczeństwie kierowanym przez autorytarnego władcę. W społeczeństwie autorytarnym środki masowego przekazu są jedynie rzecznikiem władzy.

Rodzaje dziennikarstwa

Rodzaje dziennikarstwa obejmują:

Według mediów wykorzystywanych do publikowania lub rozpowszechniania informacji dziennikarstwo dzieli się na trzy typy, do których należą:

Dziennikarstwo drukowane (dziennikarstwo drukowane)
Dziennikarstwo drukowane to proces dziennikarski w mediach drukowanych (mediach drukowanych), gazetach, czasopismach, tabloidach.

Dziennikarstwo elektroniczne (dziennikarstwo elektroniczne) lub dziennikarstwo telewizyjne (dziennikarstwo telewizyjne)
Dziennikarstwo elektroniczne lub dziennikarstwo telewizyjne to proces dziennikarski w mediach radiowych, telewizyjnych i filmowych.

Dziennikarstwo internetowe (dziennikarstwo internetowe) lub dziennikarstwo internetowe (online)
Dziennikarstwo internetowe lub dziennikarstwo internetowe to technika rozpowszechniania informacji za pośrednictwem serwisów informacyjnych lub portali informacyjnych (media internetowe, media internetowe, media cybernetyczne).

Według stylu i tematu dziennikarstwa dziennikarstwo dzieli się na wiele typów, m.in.:

• Dziennikarstwo pokojowe (dziennikarstwo pokojowe)
• Dziennikarstwo wojenne (dziennikarstwo wojenne)
• Dziennikarstwo rozwojowe (dziennikarstwo rozwojowe)
• Żółte dziennikarstwo (żółte dziennikarstwo)
• Dziennikarstwo Clickbait (Dziennikarstwo Clickbait)
• Dziennikarstwo Świętej Wojny (dziennikarstwo krucjatowe)
• Dziennikarstwo obywatelskie (Dziennikarstwo obywatelskie)
• Dziennikarstwo społeczne (dziennikarstwo społeczne)
• Dziennikarstwo śledcze (dziennikarstwo śledcze)
• Dziennikarstwo korporacyjne (dziennikarstwo korporacyjne)
• Dziennikarstwo marki (dziennikarstwo marki)
• Dziennikarstwo Da'wah i inne

Kodeks Etyki Dziennikarskiej

Dziennikarski kodeks etyki zawiera następujące elementy:

• Niezależny, dokładny, zrównoważony i pozbawiony złej wiary.
• Profesjonalista (pokaż tożsamość; szanuj prawo do prywatności, nie przekupuj; wiadomości oparte na faktach i jasne źródła; nie plagiat; zastosowanie określonych metod można uznać za ukrywanie wiadomości śledczych w interesie publicznym)
• Zachowaj równowagę, nie łącz faktów z osądzającymi opiniami, a także stosuj zasadę domniemania niewinności.
• Nie zgłaszaj kłamstw, oszczerstw, sadyzmu i wulgaryzmów.
• Nie nadużywaj swojego zawodu i nie przyjmuj łapówek.
• Ma prawo odmówić ochrony źródeł, których tożsamość lub miejsce pobytu nie chcą być znane, z poszanowaniem stosowania embarga, ogólnych informacji i niejawności.
• Nie pisz ani nie publikuj wiadomości opartych na uprzedzeniach rasowych lub dyskryminacji.
• Szanuj życie prywatne, z wyjątkiem interesów publicznych.
• Natychmiast wycofuj, sprostuj i popraw błędne/niedokładne wiadomości, a także przeproś czytelników, słuchaczy i/lub widzów.
• Korzystaj proporcjonalnie z prawa do odpowiedzi i prawa do sprostowania.

W ten sposób wyjaśniono Definicja dziennikarstwa, historia, cele, rodzaje i kodeks etyczny, miejmy nadzieję, że poszerzy to Twoją wiedzę i wnikliwość. Dziękujemy za odwiedziny i nie zapomnij przeczytać innych artykułów.