Wiek przedpiśmienny: definicja, podział wieku, typy ludzi i ich dziedzictwo

Wiek przedpiśmienny: definicja, podział wieku, typy ludzi i ich dziedzictwo - Co należy rozumieć przez wiek przedwczesny? O wiedzy.co.id omówi, czym jest Wiek Preliminariów i rzeczy, które go otaczają. Przyjrzyjmy się wspólnie dyskusji w poniższym artykule, aby lepiej ją zrozumieć.

Wiek przedpiśmienny: definicja, podział wieku, typy ludzi i ich dziedzictwo

---

Era prehistoryczna lub znana również jako era prehistoryczna to era, w której starożytni ludzie nie byli zaznajomieni z pisaniem. Ponieważ każde istniejące plemię przeżywało czasy prehistoryczne, które miały różne okresy lub nie pokrywały się. Zniknięcie czasów prehistorycznych ma również różne czasy.

Era prehistoryczna lub prehistoryczna to najwcześniejsza część historii ludzkości. Okres ten rozpoczyna się wraz z pojawieniem się człowieka, który jest naznaczony pozostałościami, takimi jak skamieliny i kamienne narzędzia.

Ta era trwała bardzo długo i zakończyła się, gdy ludzie stworzyli system pisma. Czas wygaśnięcia tego okresu różni się w zależności od regionu. Dzieje się tak, ponieważ każda cywilizacja ma inny czas tworzenia lub przyjmowania systemów pisma.

Wzmianka o tym okresie jako „prehistorycznym” nie jest całkiem słuszna, ponieważ w cywilizacji miało miejsce wiele wydarzeń historycznych, które nie były jeszcze zaznajomione z pismem. Dlatego bardziej odpowiednie jest użycie terminu "praaksara". Era przedpiśmienna nazywana jest także erą nirleka (nir = nie, leka = pisanie scenariuszy). Co oznacza, że ​​nie znaleziono epoki pisma.

---

Podział epoki przedpiśmiennej

Ziemia jest miejscem stworzonym przez Boga dla ludzi, zwierząt i roślin. Geologia jest nauką, która bada Ziemię jako całość.

Na tej podstawie Ziemia od przeszłości do teraz jest podzielona na cztery ery. Ziemia ma cztery epoki, a mianowicie:

• Wiek archeozoiczny

Najstarsza epoka w rozwoju ziemi i wszelkiego życia na ziemi miała miejsce około 545 do 4,5 miliarda lat temu.

W erze archeozoicznej ziemia nie była jeszcze stabilna, skorupa ziemska wciąż się formowała, powietrze na ziemi było nadal bardzo gorące, więc w tym czasie nie było oznak życia.

A koniec ery archeozoicznej spowodował spadek temperatury, który umożliwił pojawienie się życia.

• Wiek paleozoiczny

Era paleozoiczna, znana również jako epoka pierwotna, trwała około 340 milionów lat temu. Era paleozoiczna nastąpiła wraz z bardzo drastycznym spadkiem temperatury na Ziemi.

Ziemia ostygła w tym czasie i oczekuje się, że pojawi się życie na ziemi. Na przykład jednokomórkowe i pozbawione kolców stworzenia, takie jak bakterie i niektóre rodzaje płazów.

• Wiek mezozoiczny

Era mezozoiczna, zwana także erą wtórną, miała miejsce około 140 milionów lat temu.

Era mezozoiczna charakteryzowała się pojawieniem się gadów o dużych ciałach, takich jak dinozaury, dlatego era mezozoiczna nazywana jest erą gadów.

• Wiek neozoiczny

Era neozoiku miała miejsce około 60 milionów lat temu. W epoce neozoicznej życie zaczęło się systematycznie rozwijać i różnicować.

Wiek neozoiku dzieli się na:

• • Wiek trzeciorzędu, wiek trzeciorzędu charakteryzuje się dużymi zwierzętami, które zaczynają się zmniejszać. I już mamy różne rodzaje ssaków, takie jak małpy i małpy człekokształtne
  • Wiek Wtórny, Wiek Wtórny jest naznaczony pojawieniem się śladów starożytnego życia ludzkiego.

Era neozoiku jest ponownie podzielona na 2 epoki, a mianowicie:

• • Plejstocen / epoka dyliwialna (emanglacjalna / lodowcowa), okres ten charakteryzował się topnieniem lodu na biegunie północnym w wyniku zmian klimatu. Epoka plejstocenu trwała około 600 tysięcy lat temu. Życie ludzkie zaczęło istnieć w tym czasie.
  • Era holocenu / aluwium, okres ten charakteryzuje się pojawieniem się Homo sapiens. Homo sapiens jest przodkiem współczesnego człowieka. Okres ten miał miejsce około 20 000 lat temu.

---

Typy typów ludzkich w epoce prehistorycznej

Wyniki starożytnych badań ludzkich znajdują się głównie na obszarze Jawy w postaci skamieniałości. Starożytni ludzie żyli w czasach starożytnych na kilku obszarach, takich jak dolina rzeki Brantas, Jawa Wschodnia i obszar Bengawan Solo Valley, Jawa Środkowa.

W Indonezji istnieje kilka typów starożytnych ludzi, takich jak Meganthropus paleojavanicus, Homo (współcześni ludzie) i pithacanthropus erectus.

• Meganthropus paleojavanicus

Meganthropus paleojavanicus, co oznacza najstarszego starożytnego człowieka na Jawie i ma cechy krępego ciała. I szacuje się, że jest najstarszym starożytnym człowiekiem w porównaniu z innymi.

Skamieniałości Meganthropus paleojavanicus zostały znalezione przez kogoś o nazwisku Dr. G.H.R Von Koenigswald w 1936 i 1941 po raz pierwszy znaleziono skamieniałości Meganthropus paleojavanicus w Sangiran, w rejonie doliny Solo blisko surakarta.

Cechą charakterystyczną Meganthropus paleojavanicus jest duże ciało z dużą szczęką, grubymi kośćmi i wydatnym czołem.

Meganthropus żył około 2 milionów lat pne, jedząc rośliny. Meganthropus paleojavanicus należy do gatunku Homo hobilis.

• Pithacanthropus wyprostowany

Pithacanthropus erectus, co oznacza małpoluda, który chodził prosto. Pithacanthropus erectus ma cechy wyprostowanego ciała i ma wysokość ciała około 165-180 cm.

Wcześni ludzie Pithacanthropus erectus występują głównie w rejonie Mojokerto, Kedungtrubus. Trinil, kontynuował tygrys i Ngadong.

Osobą, która jako pierwsza odkryła Pithacanthropus erectus, był Eugene Dubois w Trinil w pobliżu rzeki Bengawan Solo.

• Homo

Homo, czyli człowiek. Wcześni ludzie tego typu mają doskonalsze cechy w porównaniu z innymi starożytnymi ludźmi, takimi jak Meganthropus paleojavanicus i Pithecantropus erectus.

Ten typ człowieka Homo ma w Indonezji 3 typy, a mianowicie:

• Homo Soloensis.
  • Homo Soloensis, czyli z solo. Odkryta w latach 1931-1934 przez Ir. Oppenorth w Ngandong i ter Haar.
  • Homo Soloensis ma cechy wzrostu 180 cm i chodzi wyprostowany. Jego czaszka jest większa niż u Pithacanthropus erectus.
• Homo wajakensis.
  • Homo wajakenesis, co oznacza człowieka z wajak, został odkryty przez Van Reitschotena w 1889 roku w wajak, Tulungagung, East Java. Cechy charakterystyczne Homo wajakenesis to wzrost ciała 130-210 cm i chodzenie w pozycji wyprostowanej.
  • Kształt czaszki jest bardziej zaokrąglony, twarz nie jest zbyt wysunięta do przodu i ma doświadczenie w wykonywaniu narzędzi z kości, kamienia i drewna
• homo sapiens.
  • Homo Sapiens to ostatnie pokolenie starożytnych ludzi. Homo Sapiens ma cechy fizyczne, które są prawie takie same jak współcześni ludzie w tym czasie.
  • Homo Sapiens żył w epoce holocenu, czyli około 4000 lat temu.

---

Warunki Ziemi w epoce prehistorycznej

Uważa się, że neozoik lub keinozik istniał do około 65 milionów lat temu. W tym czasie warunki na ziemi zaczęły wracać do normy, a życie nadal się rozwijało i zmieniało. Neozoik dzieli się na 2, a mianowicie erę trzeciorzędową (trzecia era) i erę czwartorzędu (czwarta era). W epoce trzeciorzędowej typy dużych zwierząt zaczęły zanikać i już żyły gatunki ssaków, takie jak małpy człekokształtne i małpy.

W tej epoce czwartorzędu zaczęły pojawiać się oznaki wczesnego życia ludzkiego. Era czwartorzędu dzieli się na 2 okresy: plejstocen i halocen. Plajstocen to wczesny okres życia człowieka. Nie tylko nazywa się to dyluwium, ale plejstocen jest również nazywany epoką lodowcową lub lodowcową.

Lodowce charakteryzują się dużymi ilościami wody zamieniającymi się w lód, poziom mórz również obniżył się o około 100 do 150 m, płytkie morza zamieniły się w ląd. W okresie zlodowacenia w Indonezji powstał Szelf Sundajski. W tym czasie wyspy Sumatra, Kalimantan i Malakka stały się jedną, a kilka wysp we wschodniej Indonezji, Papua i Australia stanowiły jeden kontynent.

Dlatego do tej pory można zobaczyć te same rodzaje roślin i zwierząt na wyspach Sumatra, Kalimantan, Malakka i kontynentalna Azja. Nie tylko Sunda Exposure, ale także Suhul Exposure.

W całym plejstocenie były 4 okresy zlodowacenia przeplatane okresami międzylodowcowymi. W okresie międzylodowcowym temperatura Ziemi wzrosła, lód stopił się, poziom mórz podniósł się, a obie półki zamieniły się w płytkie morza. Halocen ma miejsce około 20. 000 lat temu. W tym czasie zaczął się pojawiać Homo sapiens, czyli ludzie inteligentni, tacy jak Homo wajakensis. Gatunek ten jest przodkiem dzisiejszej epoki nowożytnej.

Nie tylko temperatura Ziemi gwałtownie się wahała, ale wciąż istniało wiele wyzwań, którym musiały stawić czoła żywe istoty zamieszkujące ziemię w plejstocenie. Wyzwania te obejmują przemieszczanie się skorupy ziemskiej, erupcje wulkanów, powstawanie rzek, powstawanie nowych jezior i tak dalej.

---

Życie ludzkie w epoce prehistorycznej

W doświadczaniu tych wyzwań ludzie są lepsi niż inne żywe istoty. Ponieważ ludzie mają pomysły, doświadczają tych wyzwań za pomocą umysłu, podczas gdy inne żywe istoty za pomocą swoich instynktów. Wraz z upływem czasu następowała ewolucja człowieka, zarówno pod względem budowy ciała, jak i inteligencji idei.

Ewolucja, na przykład, zawartość mózgu nadal rośnie, zmienia się kształt czaszki, chodzenie w pozycji pionowej i tak dalej. Nie tylko to, ludzie otrzymują również przydomek Homo faber, a mianowicie stworzenia, które wytwarzają narzędzia ułatwiające osiąganie ich celów. Rozrastało się także wyposażenie, które dostarczali, początkowo z kamienia, potem z miedzi, brązu, aw końcu z żelaza.

---

Relikty epoki prehistorycznej

Ta era prehistoryczna jest również znana jako era prehistoryczna, ponieważ era starożytnej historii ludzkości rozpoczęła się zaraz po zakończeniu ery prehistorycznej. Szacuje się, że era praksary rozpoczęła się za 3 lata. 000. 000 do 10. 000 lat temu, aż ludzie zrozumieli pismo (okres historyczny). W tamtych czasach ludzie żyli w starożytności, wykorzystując do przetrwania wyłącznie naturalne obiekty znajdujące się w ich pobliżu. Dowodem na to może być obecność kilku obiektów z epoki prehistorycznej znalezionych przez archeologów.

Chociaż w tamtym czasie ludzie nie rozumieli istnienia pisma, ludzie byli w stanie to zrozumieć używać swoich umysłów do tworzenia sprzętu lub narzędzi, których potrzebują w życiu codziennie. Sprzęt lub narzędzia tego typu stały się przedmiotami aktywów w epoce prehistorycznej. Nie tylko to, istnieje kilka innych zasobów, które odnoszą się do sztuki, kultury i wierzeń ludzi żyjących w tamtej epoce.

Zanim zaczniemy dalej dyskutować o zasobach epoki prehistorycznej, dobrze jest wiedzieć, że jeśli epoka prehistoryczna jest podzielona na 3, a mianowicie epoki paleotyczne, neolityczne i megalityczne. W trzech epokach, które podsumowano jako erę przedpiśmienną, istnieje kilka elementów, które można wyjaśnić, a mianowicie:

• Topór

 Ręczny topór w epoce prehistorycznej, który był wykonany z kamienia lub gliny i nie miał łodygi, został odkryty przez niejakiego Ralpha von Koenigswalda w 1935 roku w Punung w regencji Pacitan. Ten ręczny topór był używany przez prehistorycznych ludzi w epoce paleolitu jako narzędzie tnące lub sprzęt służący do rozłupywania drewna, kopania bulw, krojenia mięsa, dziczyzny i do różnych celów inny.

Ta ręczna siekiera ma coś wspólnego z siekierą uderzeniową, która była również spotykana w czasach prehistorycznych. Tyle, że topór ma większy wymiar w porównaniu z toporem ręcznym. Według jednego ze źródeł ten potężny topór został wykonany przez ludzi pitekantropa i można go znaleźć w Indonezji, zwłaszcza w dystrykcie Pacitan. Istnieją też właściwości, które niewiele różnią się od ręcznej siekiery, jaką jest cięcie mięsa zwierząt itp.

• Topór sumatrzański

Ten sumatrzański topór jest również znany jako kamyk. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ topora jest często spotykany na Sumatrze, zwłaszcza wzdłuż wschodniego wybrzeża wyspy Sumatra, między Langsa (Aceh) a Medan. Podobnie jak ręczny topór, ten sumatrzański topór jest również wykonany z kamienia.

Po prostu siekiera sumatrzańska lub żwirowa jest wykonana z łamanego kamienia rzecznego, ma okrągły kształt i gładszą powierzchnię. Przewiduje się, że topór ten jest wynikiem kultury ery mezolitu, kiedy ludzie w tym czasie zaczęli prowadzić siedzący tryb życia, ale czasami nadal byli koczowniczy lub pół-koczowniczy.

• Krótki topór

krótki topór Innym typem, który jest jednolity z toporem ręcznym, jest krótki topór. Ta krótka siekiera ma kształt półkola i ma ostrą stronę, która ułatwia krojenie mięsa lub innych rzeczy.

Podobnie jak topór sumatrzański, ten krótki topór można znaleźć na obszarach aż po wschodnie wybrzeże wyspy Sumatra. Następnie naukowcy szukali rozmieszczenia kamyków i krótkich toporów w miejscu pochodzenia rasy Papua melanosoide w Zatoce Tonkin w Wietnamie. Podsumowując, znaleziono centra otoczaków i krótkie topory z Hoabinhian i Bacsonian w Wietnamie Północnym.

• Zmieciony

Pipisan to kamienie szlifierskie i ich kowadła. W porównaniu z obecną epoką może ten piedestał przypomina tłuczek, bo służy do miażdżenia ziarna. Po prostu kształt tego pipisana jest płaski i gładki.

Ten arkusz służy nie tylko do mielenia żywności, ale także do wygładzania czerwonej farby z czerwonej ziemi, która jest formą aktywności związanej z ceremoniami rytualnymi i wierzeniami. Ten sprzęt można znaleźć w kjokkenmoddinger aż po północno-wschodnią Sumatrę, między Langsa (Aceh) a Medan (Sumatra Północna).

• Kwadratowy topór

Topór kwadratowy Wydaje się, że w czasach prehistorycznych spotykano różne rodzaje toporów, z których jednym był topór kwadratowy. Sam ten kwadratowy topór pochodzi od von Heine Geldern. To narzędzie ma wydłużony kształt o kwadratowym przekroju Alang, a podstawa jest niezwykła jak pleciona łodyga.

Jak sama nazwa wskazuje, ten kwadratowy topór jest wykonany z kamienia w kształcie kwadratu. Ta siekiera służy do obróbki drewna, uprawy ziemi i wykonywania ceremonii. W samej Indonezji kwadratowe osie można znaleźć na Jawie, Południowym Kalimantanie, Sulawesi i Nusa Tenggara.

• Topór na ramię

Topór na ramię to rodzaj kwadratowego topora z szyjką przymocowaną do rękojeści, tworząc kwadratową butelkę. Ten topór barkowy został znaleziony w epoce neolitu. Obszar kulturowy tego topora barkowego rozciąga się od Japonii, Formozy, Filipin aż na zachód do rzeki Ganges. Ale, co dziwne, południowa granica to środkowa część Zachodniej Malezji. Innymi słowy, na południe od tej granicy nie ma topora barkowego, więc indonezyjscy ludzie neolitu go nie rozpoznają, chociaż są też znalezione owoce, a mianowicie w Minahasie.

• Owalny topór

topór owalny Ten owalny topór jest wykonany z kamienia rzecznego i ma czarniawy wzór. Jak sama nazwa wskazuje, ten owalny topór ma owalny kształt, ostry koniec znajduje się tam, gdzie znajduje się rękojeść, a drugi koniec jest ostrzony, aż będzie ostry. Wymiar, który należy do dużego podłużnego topora, jest powszechnie nazywany Walzenbeil, a mały to Kleinbeil, Z drugiej strony, użycie topora podłużnego jest takie samo jak siekiery kwadratowej, a mianowicie do pracy na roli, a także do różnych innych potrzeb Inny.

• Biżuteria

Nie tylko narzędzia, są też inne znaleziska będące prehistorycznymi dobrami ludzkimi, a mianowicie biżuteria. Wydaje się, że biżuteria była znana od czasów prehistorycznych i była używana przez kilka typów wczesnych ludzi w Indonezji. Dowodem na to mogą być znaleziska kilku rodzajów aktywów z epoki prehistorycznej w postaci biżuterii. Biżuteria w postaci bransoletek i naszyjników już w tej epoce prehistorycznej była wykonywana z pięknych kamieni takich jak agat, chalcedon i jaspis. Biżuterię można znaleźć na Jawie Zachodniej, Jawie Wschodniej, Bali i Sumatrze.

• Nekara

Nekara to bęben z brązu w formie bębna z talią pośrodku z metalową lub brązową membraną dźwiękową. W swoim czasie nekara była uważana za przedmiot święty, który służył jako przedmiot ceremonialny, posag itp. Towary te można znaleźć na Bali, Nusa Tenggara, Maluku, Selayar i Irian.

• Sarkofag

Inną formą prehistorycznego zasobu jest grobowiec. Jeden z nich jest znany jako sarkofag. Ten sarkofag to trumna wykonana z nienaruszonego kamienia i pokryta pokrywą. Jednym z miejsc, w których znaleziono sarkofag, jest Bali, a kilka innych znaleziono także w Bondowoso we wschodniej Jawie.

• Menhiry

Menhiry to wybitne aktywa związane z wierzeniami ludzi w tamtym czasie. Ten menhir ma postać kolumny lub pomnika wykonanego z kamienia, który stoi pionowo na ziemi. Menhiry zostały wzniesione jako sposób na oddawanie czci duchom przodków. Menhiry często znajdują się na wielkich równinach Pasemah, a mianowicie w górach między Palembang i Bengkulu, Ngada (Flores), Gunung Kidul, Rembang (Jawa Środkowa), rzeka Talang Koto i inne obszary.

• Dolmen

Podobnie jak w przypadku menhirów, dolmeny są również sposobem na oddawanie czci duchom przodków w czasach prehistorycznych. Dolmeny, które mają kształt stołu wykonanego z kilku kamieni, można znaleźć w rejonie Besuki we wschodniej Jawie. Obszar ten jest ogólnie nazywany Pandhusa.

• Waruga

Waruga lub kamienne groby to trumny wykonane z kamienia. Jego cztery boki są obmurowane kamiennymi deskami, a także podstawa i góra kamiennych desek. Warugę można znaleźć na Sulawesi Środkowym i Sulawesi Północnym.

• Posąg lub Bóstwo

Posąg jest posągiem wykonanym z litego kamienia. Istnieją różne formy, są takie, które pasują do ludzi, ludzkich głów, a także zwierząt. Posągi można znaleźć na Sumatrze Południowej, Lampung, Jawie Środkowej i Jawie Środkowej. Posąg ten jest również jednym z obiektów kultu w czasach przedpiśmiennych.

• Piramida schodkowa

Być może jedną z form wybitnego atutu, który dość często słyszy się w uchu, jest tarasowy brzeg. Cóż, ten tarasowy punden sam w sobie jest megalitycznym reliktem, który składa się z warstw tarasowych kamieni i służy jako miejsce kultu przodków. Tarasy Punden można znaleźć w Lebak Sibedug, South Banten, Leles (Garut) i Kuningan.

• Płatki

Wracając do wyróżniających się obiektów aktywów w postaci sprzętu lub narzędzi, znane są również jako odłupki. Te odłupki to narzędzia wykonane z małych fragmentów kamienia. Działa jako szaszłyk, rzeźnik i nóż. Płatki są powszechnie spotykane w regionie Sangiran, Sragen, Środkowa Jawa. Uwzględnij kulturę Ngandong.

• Narzędzia z Kości i rogów

Nie tylko z kamienia, narzędzia używane w okresie prehistorycznym były również wykonywane z kości i rogów zwierząt. Te narzędzia z kości i rogów służyły jako szydła, szprychy i groty włóczni. Sprzęt ten można znaleźć w regionie Ngandong, w pobliżu Ngawi we wschodniej Jawie.

• Kjokkenmoddinger

Kjokkenmoddinger to odpady kuchenne składające się z muszli i ślimaków z okresu Mesolithicum, które było spiętrzane przez tysiące lat, tworząc częściowo małe wzgórze m wysokości. Kjokkenmoddinger występuje głównie wzdłuż wschodniego wybrzeża Sumatry.

• Abris Sous Roche

Abris sous roche to jaskinie skalne lub nisze, które były używane jako mieszkania starożytnych ludzi. Pełni rolę rezydencji.

• Malowidło w Komorze Jaskiniowej

Jedną z form prehistorycznych zasobów, która jest dość fenomenalna, jest malowidło w jaskini. Ten obraz przedstawia zwierzęta łowne i czerwony odcisk dłoni. Sprawa ta stała się jednym z faktów, że ludzie przedpiśmienni byli świadomi istnienia sztuki. Malowidła w komorach jaskiniowych znajdują się w Leang Leang w południowym Sulawesi, w jaskini Raha na wyspie Muna w południowo-wschodnim Sulawesi oraz w jeziorze Sentani w Papui.

Tak więc recenzja z O wiedzy.co.id o Wiek prehistoryczny, miejmy nadzieję, że może dodać do twojego wglądu i wiedzy. Dziękujemy za odwiedziny i nie zapomnij przeczytać innych artykułów.